Seyðaseðilin trektur

Vinnararnir av Seyðaseðilinum 2025 funnir

“Tað hjarta, sum Gud tók til sín, slær víðari í minnum okkara.”

Tá eg vaks upp á Glyvrum var eingin gentufótbóltur, og kanska var tað tí, at fótbóltur og NSÍ ikki var so frammarlaga í mínum hugaheimi sum barn og ung. Men hetta broyttist, tá eg gjørdist mamma og fekk ein son, Kristian, sum var áhugaður í og tíðliga byrjaði at spæla fótbólt.

Enn tann dag í dag, spyrja fólk á gøtuni meg “ vart tú ikki annar av vertunum í Vespureiðrinum.” Og øll fáa sama svar, “ Jú, men eg eri ikki tann snedigi, hann eitur Jonhard”.

Fyri bert tveimum árum síðani hendi tað ótonkiliga, at vit fóru heilt niður í næstbestu deildina at venda eftir nærum 20 ár í toppinum. Tað var sera tungt, men eisini ein partur av søguni, sum onkurvegna følist at hava styrkt okkum sum felag. Tí longu árið eftir vóru vit aftur í Evuropa. Tað, sum ein ikki doyr av, ger ein sterkari!

Tað er ongin ivi, hvør syngur. Tað er ongin ivi, hvat liðið er. Tað er ongin ivi, hvørji mál skulu røkkast. Nýggi NSÍ sangurin situr vakurt í eini listaligari samkoming, nú liðið við Løkin aftur roynir at skriva fótbóltssøgu.“Tær eg fjeppist uppi í. Tú ert mítt hjarta allatíð. Tær eg eri býttur í. Tú ert NSÍ.”

Kom at hugsa um Kollafjarðarsangin hjá Jóhan í Kollafirði (Dalsgaard) nú vit práta um at útflyta føroyskar fótbóltsleikarar. Hondbólturin vísur vegin. Har spælir alt landsliðið uttanlands. Ella so gott sum alt liðið. Kann man samanlíkna hondbólt og fótbólt? Bæði ja og nei.

Í dag taka tey flestu sum givið, at vit eru gul, men soleiðis hevur ikki altíð verið.

NSÍ hevur nærum havt fast pláss í Europa seinastu nógvu árini. Tó hevur verið soltið síðani 2021, tá seinasti dysturin varð spældur móti finska felagnum FC Honka. Fyrri dysturin á útivølli endaði 0-0, og tí vóru góðar vónir um at spæla seg víðari í Conference League. Men heimadysturin gjørdist eitt vónbrot og endaði 1-3 til FC Honka.