Árið er komið at enda, og sigast skal, at tað hevur verið eitt ár, har vit kendu tiltikna NSÍ-andan við Løkin aftur. Klárt tað mest ágangandi spælið í landinum, har setningurin “At vit trýsta alla mótstøðu út á Toftavatn” er galdandi.
35 ára gamli rituvíkingurin byrjaði sum 7 ára gamal at spæla fótbólt við Løkin. Hann hevur síðani umboðað felagið øll árini, undantikið 2023, tá hann umboðaði Breiðablik í bestu íslendsku deildini
Tá eg vaks upp á Glyvrum var eingin gentufótbóltur, og kanska var tað tí, at fótbóltur og NSÍ ikki var so frammarlaga í mínum hugaheimi sum barn og ung. Men hetta broyttist, tá eg gjørdist mamma og fekk ein son, Kristian, sum var áhugaður í og tíðliga byrjaði at spæla fótbólt.
Enn tann dag í dag, spyrja fólk á gøtuni meg “ vart tú ikki annar av vertunum í Vespureiðrinum.” Og øll fáa sama svar, “ Jú, men eg eri ikki tann snedigi, hann eitur Jonhard”.
Fyri bert tveimum árum síðani hendi tað ótonkiliga, at vit fóru heilt niður í næstbestu deildina at venda eftir nærum 20 ár í toppinum. Tað var sera tungt, men eisini ein partur av søguni, sum onkurvegna følist at hava styrkt okkum sum felag. Tí longu árið eftir vóru vit aftur í Evuropa. Tað, sum ein ikki doyr av, ger ein sterkari!
